----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
خانوادة زبان‌هاي هند و اروپايي يكي از بزرگ‌ترين خانواده‌هاي زباني است كه اصل يا مادر آن زباني فرضي به نام هند و اروپايي است. بيشتر زبان‌هاي متداول در كشورهاي بزرگ آسيا، اروپا و آمريكا از نوادگان و بازماندگان اين خانوادة زباني‌اند. يكي از كهن‌ترين زبان‌هاي اين خانوادة بزرگ، آريايي يا هندو ايراني نام دارد. اين زبان فرضي، اصل زبان‌هاي اقوام هندي و ايراني، پيش از جداشدن از يكديگر و سكونت در هند و ايران، بوده است. زبان‌هاي ايراني شاخه‌اي از زبان‌هاي هندو ايراني‌اند كه از قديم‌ترين روزگاران تاكنون درون مرزهاي ايران يا بيرون آن متداول بوده‌اند و زبان‌ها و گويش‌هايي را شامل مي‌شوند كه از نظر ويژگي‌هاي زباني وجوه مشترك دارند. اين نام‌گذاري بر اساس معيارهاي زبان‌شناختي است و نه بر پاية مرزهاي جغرافيايي يا سياسي كنوني كشور ايران. با بررسي آثار به‌جا مانده، تاريخ تحول زبان‌هاي ايراني را مي‌توان به سه دورة اصلي بخش كرد:
1. دورة باستان.
2. دورة ميانه.
3. دورة جديد.
زبان‌هاي ايراني دورة باستان از قديم‌ترين زمان تا فروپاشي شاهنشاهي هخامنشي (330 ق.م) در گسترة بسيار پهناوري رواج داشته است.
از زبان‌هاي اين دوره، چهار زبان مادي، سكايي، فارسي باستان و اوستايي را مي‌شناسيم.
در ايران پيش از اسلام سنت‌هاي شفاهي اهميت خاصي داشته و سخن شفاهي و زنده از صورت مكتوب مهم‌تر بوده است و آثار ديني و ادبي طي سده‌ها سينه‌به‌سينه حفظ مي‌شده و به كتابت درآوردن آنها سنتي چندان معمول نبوده است. براي نمونه كتاب اوستا پس از سده‌ها انتقال شفاهي، سرانجام در دورة ساسانيان به رشتة تحرير درآمد.
منبع: خودم
کلمات کلیدی: هند و اروپایی ، زبانی ، کهن ، آریایی ، سکونت ، روزگاران ، ایران